آب انداختگی بتن، پدیده ای نامطلوب است که در اثر جداشدگی آب از مخلوط بتن تازه رخ می‌دهد. این جداشدگی به دلیل عدم توانایی ذرات جامد (سیمان، ماسه و سنگدانه) در نگهداری تمام آب موجود در مخلوط، به خصوص در هنگام لرزش یا ارتعاش، اتفاق می‌افتد.
نسبت آب به مواد خشک، یکی از مهم‌ترین عوامل موثر در آب انداختگی بتن است. این نسبت، به میزان آبی که برای هیدراسیون سیمان و روان شدن مخلوط بتن مورد نیاز است، اشاره دارد. اگر این نسبت بیش از حد زیاد باشد، آب اضافی در مخلوط باقی می‌ماند و به دلیل سنگینی ذرات جامد (سیمان، ماسه و سنگدانه)، به سمت پایین حرکت کرده و در سطح بتن تجمع می‌یابد.
اسلامپ بتن، به میزان روانی و شکل‌پذیری آن اشاره دارد. اسلامپ بالا، به معنای روان‌تر بودن مخلوط بتن است. اگر اسلامپ بتن بیش از حد زیاد باشد، ذرات جامد (سیمان، ماسه و سنگدانه) به طور کامل در مخلوط پخش نمی‌شوند و آب موجود در آن به راحتی حرکت کرده و در سطح تجمع می‌یابد.
لرزش و ارتعاش در هنگام حمل و نقل، ریختن و قالب‌بندی بتن، می‌تواند ذرات جامد (سیمان، ماسه و سنگدانه) را از یکدیگر جدا کند و به حرکت آزادانه آب در مخلوط و تجمع آن در سطح بتن منجر شود.
وجود حباب‌های هوا در مخلوط بتن، می‌تواند منجر به کاهش تراکم آن و در نتیجه، افزایش فضای خالی برای تجمع آب شود. این امر به خصوص در بتنی که به طور کامل ویبره نشده باشد، بیشتر رخ می‌دهد.
آب انداختگی بتن، جداشدگی آب از مخلوط بتن تازه و تجمع آن در سطح است. این پدیده نامطلوب، اثرات منفی متعددی بر کیفیت، مقاومت و دوام بتن می‌گذارد که در ادامه به بررسی آن‌ها می‌پردازیم:
آب انداختگی بتن، مقاومت فشاری، خمشی و کششی آن را به طور قابل توجهی کاهش می‌دهد. دلیل این امر، تراکم نامناسب بتن و وجود حفره‌ها و فضاهای خالی در آن است. بتن با تراکم پایین، مقاومت کمتری در برابر فشار، خم شدن و کشش دارد و به همین دلیل، در برابر بارهای وارده آسیب‌پذیرتر است.
بتن آب انداخته، به دلیل وجود حفره‌ها و فضاهای خالی در ساختار آن، نفوذپذیری بالایی دارد. این امر به معنای نفوذ آسان آب، رطوبت، مواد شیمیایی و عوامل مخرب به داخل بتن است. نفوذپذیری بالا، بتن را در معرض فرسایش، خوردگی، یخ زدگی و سایر آسیب‌های ناشی از عوامل محیطی قرار می‌دهد.
پیشنهاد مطالعه: جهت دسترسی به مجموعه ی از مقالات جامع در زمینه ی افزودنی های بتن کلیک نماید.
کاهش مقاومت و افزایش نفوذپذیری بتن در اثر آب انداختگی، به طور مستقیم بر دوام و پایداری آن در برابر عوامل مخرب مانند یخ زدگی، سایش، خوردگی و مواد شیمیایی تاثیر می‌گذارد. بتن آب انداخته، عمر کوتاه‌تری دارد و به مرور زمان دچار فرسایش، ترک خوردگی و تخریب می‌شود.
ترک‌های مویی و ریز می‌توانند در اثر آب انداختگی بتن ایجاد شوند. این ترک‌ها به مرور زمان عمیق‌تر و بزرگ‌تر می‌شوند و به طور کلی، به عنوان “ترک‌های ناشی از خشک شدن” شناخته می‌شوند. ترک‌ها، مقاومت و زیبایی ظاهری بتن را تحت تاثیر قرار می‌دهند و می‌توانند منجر به نشت آب، نفوذ عوامل مخرب و در نهایت، تخریب سازه شوند.
آب انداختگی بتن، سطح آن را ناهموار و ناصاف می‌کند و به طور کلی، از زیبایی ظاهری آن می‌کاهد. بتن آب انداخته، ظاهری ناخوشایند دارد و ممکن است برای مصارف نما و سطوحی که نیاز به زیبایی ظاهری دارند، مناسب نباشد.
اثرات منفی آب انداختگی بتن، مانند کاهش مقاومت، دوام و زیبایی ظاهری، می‌توانند منجر به افزایش هزینه‌های ساخت و ساز و تعمیر و نگهداری شوند. بتن آب انداخته، نیازمند تعمیرات و مراقبت‌های بیشتری است و در نهایت، عمر مفید آن کوتاه‌تر می‌شود.
پیشنهاد مطالعه: برای کسب اطلاعات در مورد ریختن بتن جدید روی بتن قدیمی و بتن رنگی کلیک نماید.
آب انداختگی بتن، جداشدگی آب از مخلوط بتن تازه و تجمع آن در سطح است. این پدیده نامطلوب، اثرات منفی متعددی بر کیفیت، مقاومت و دوام بتن می‌گذارد و به همین دلیل، پیشگیری از آن از اهمیت بالایی برخوردار است.
در این بخش، به بررسی راه‌های مختلف پیشگیری از آب انداختگی بتن به صورت کامل و با جزئیات می‌پردازیم:
اسلامپ بتن، به میزان روانی و شکل‌پذیری آن اشاره دارد. اسلامپ زیاد بتن، به معنای وجود آب آزاد بیشتر در مخلوط است و احتمال آب انداختگی را افزایش می‌دهد. برای کنترل اسلامپ بتن، باید از روش‌های مناسب، مانند استفاده از مخلوط کن بتن و تست اسلامپ، استفاده کرد.
لرزش و ارتعاش در هنگام حمل و نقل، ریختن و قالب‌بندی بتن، می‌تواند به جداشدگی ذرات جامد و آب در مخلوط تازه منجر شود. برای جلوگیری از لرزش و ارتعاش، باید از روش‌های مناسب، مانند استفاده از تجهیزات مناسب برای حمل و نقل و قالب‌بندی بتن، استفاده کرد.
ویبره کردن بتن در قالب‌ها، به تراکم بتن و فشرده شدن ذرات آن کمک می‌کند. این امر، فضاهای خالی بین ذرات را کاهش می‌دهد و به این ترتیب، از تجمع آب در سطح بتن و آب انداختگی جلوگیری می‌شود.
کیورینگ بتن، فرآیندی است که برای حفظ رطوبت بتن در مراحل اولیه سخت شدن آن انجام می‌شود. رطوبت مناسب، به هیدراتاسیون کامل سیمان و تشکیل بتنی متراکم و باکیفیت کمک می‌کند. کیورینگ نامناسب، می‌تواند منجر به تبخیر سریع آب از سطح بتن و آب انداختگی شود.
آزمایش آب انداختگی بتن، روشی استاندارد برای اندازه‌گیری میزان آب آزاد موجود در مخلوط بتن تازه و تمایل آن به جداشدگی و تجمع در سطح بتن است. این آزمایش، به منظور ارزیابی کیفیت بتن و پیش‌بینی احتمال بروز مشکل آب انداختگی در مراحل بعدی ساخت و اجرا انجام می‌شود.
در این بخش، به بررسی دقیق آزمایش آب انداختگی بتن، شامل اهداف، روش اجرا، محاسبات و تفسیر نتایج آن می‌پردازیم:
مراحل کلی انجام آزمایش آب انداختگی بتن به شرح زیر است:
میزان آب انداختگی بتن با استفاده از فرمول زیر محاسبه می‌شود:
میزان آب انداختگی (%) = (حجم آب جمع شده / حجم نمونه) × 100
میزان آب انداختگی بتن به طور کلی بر اساس استانداردهای ملی یا بین‌المللی تفسیر می‌شود.
به طور کلی، مقادیر زیر برای میزان آب انداختگی بتن قابل قبول در نظر گرفته می‌شوند:
باید توجه داشت که میزان آب انداختگی بتن به عوامل مختلفی مانند نسبت آب به مواد خشک، نوع مصالح، اسلامپ بتن و دمای محیط بستگی دارد.
نتایج آزمایش آب انداختگی بتن می‌تواند برای موارد زیر مورد استفاده قرار گیرد:
